Δευτέρα 14 Μαρτίου 2016

Δεν είναι τέρατα και δεν είναι οι μόνες

Σε έναν κόσμο που διέπεται από τη λογική της ανταγωνιστικότητας, της πρωτιάς, ο καθένας βαδίζει μόνος. Το ενδιαφέρον για τον άλλο είναι μια στάση με μηδενική οικονομική απόδοση, δεν έχει τιμή, «βάρος».
















Της  Τασούλας   Καραϊσκάκη

Θ​​α μπορούσε να είχε συμβεί οπουδήποτε. Συνέβη προ ημερών στην Κωνσταντινούπολη. Δύο γυναίκες που βιάζονταν, παρακίνησαν έναν άντρα που απειλούσε να αυτοκτονήσει, αλλά δίσταζε με αποτέλεσμα να προκαλέσει «μποτιλιάρισμα», τελικά να το κάνει: «Τελείωνε, επιτέλους. Είμαστε παγιδευμένες εδώ τόσες ώρες εξαιτίας σου. Άντε πήδα!» φώναξαν στον άνδρα που είχε σταματήσει το αυτοκίνητό του στη γέφυρα του Βοσπόρου και σκεφτόταν να πέσει στο κενό. Ο Ερόλ Τζετίν, λοιπόν, δρασκέλισε το κιγκλίδωμα της γέφυρας και πήδηξε από ύψος 64 μέτρων. Λίγο αργότερα τα μέλη των σωστικών συνεργείων ανέσυραν τη σορό του από τα νερά του Βοσπόρου, ενώ η αστυνομία συνέλαβε τις δύο γυναίκες, ηλικίας 49 και 27 ετών. Όπως μετέδωσε το τουρκικό τηλεοπτικό δίκτυο CNN-Türk, οι άνδρες της ειδικής ομάδας της αστυνομίας ήταν πολύ κοντά στο να πείσουν τον 45χρονο να μην αυτοκτονήσει...

Ελαφρότητα ή κυνισμός επέκεινα της πωρώσεως; Σίγουρα επικράτηση της ατομικής βολής επί του αλλότριου προβλήματος. Επισκίαση της ανθρωπιάς από τον εγωισμό. Εγκλωβισμός σε έναν προσωπικό μικρόκοσμο, απρόσβλητο ακόμη και από την απειλή του θανάτου (του άλλου), από τη σκέψη, να βρεθούν κάποτε οι ίδιες στη θέση του άτυχου αυτόχειρα.


Δεν είναι τέρατα και δεν είναι οι μόνες, παρά μόνο δύο τυχαίες περιπτώσεις ανάμεσα στους πολλούς που κυκλοφορούν στους δρόμους γαλβανισμένοι μέχρι αναισθησίας από τον ατομισμό. Είναι ίσως οι ίδιοι άνθρωποι που παρκάρουν στις διαβάσεις των πεζών, που πιάνουν τη συζήτηση μπρος σε μια πόρτα, αδιαφορώντας αν φράζουν την είσοδο στους άλλους, που στέκονται μπρος απ’ όλους στο φανάρι, ώστε να ξεκινήσουν πρώτοι, που παραγκωνίζουν εκείνους που περιμένουν στην ουρά, για να φτάσουν γρήγορα στο ταμείο, που σε ξενυχιάζουν στο λεωφορείο και ούτε τους περνάει από το μυαλό να ζητήσουν συγγνώμη κ.ο.κ. Για τον καθένα από αυτούς δεν υπάρχει άλλος, παρά μόνο ο εαυτός τους, το μοναδικό ακλόνητο σημείο στο σύμπαν. Η ελευθερία τους έρχεται αντιμέτωπη με την «οχληρή» ελευθερία των άλλων. Μικρή αίσθηση σύνδεσης, συγγένειας με τους άλλους.

Και, όμως, οι περισσότεροι, ή και όλοι, θα έδειχναν συμπόνια προς τον πάσχοντα, εκείνη την παλιά αυτονόητη ευσπλαχνία. Όμως η φωνή του ανθρώπου που κοιμάται στο βάθος κάθε ανθρώπου είναι ισχνή. Σε έναν κόσμο που διέπεται από τη λογική της ανταγωνιστικότητας, της πρωτιάς, ο καθένας βαδίζει μόνος. Το ενδιαφέρον για τον άλλο είναι μια στάση με μηδενική οικονομική απόδοση, δεν έχει τιμή, «βάρος». Είναι μια πνοή αέρα που δεν καταλαμβάνει θέση σε ένα χώρο ρυθμισμένο να παράγει για να καταναλώνει. Το άτομο συνθλίβεται μέσα στα μεγάλα τεχνικά γραφειοκρατικά συστήματα, και είναι στον ελεύθερο χρόνο, στην ιδιωτική ζωή που ψάχνει να βρει ενδιαφέρον, επάρκεια και ευχαρίστηση. Ακόμη κι αν δεν γυρίζει την πλάτη σε ό,τι συνιστά πρόβλημα, στην εξαθλιωμένη ζωή μέσα σε μια ξένη κοινωνία, στην ανημπόρια ή στη δύναμη του ανθρώπου, και μπορεί να κλάψει στη θέα ενός νεκρού προσφυγόπουλου, δεν επενδύει σε τίποτα πέρα από τη ζωή του. Αρνείται να ταράξει ό,τι έχει τακτοποιηθεί μέσα στα καθημερινά του δόγματα.

Όμως, αν λησμονήσει την κοινή ανθρώπινη μοίρα, τη γειτονική ύπαρξη, θα λησμονήσει τον ίδιο του τον εαυτό. Θα ξαναγυρίσει στο αρχέγονο χάος. Και κανένα όνειρο δεν θα εξωραΐζει πια την άγονη απεραντοσύνη.


Εφημερίδα    Καθημερινή

Δεν υπάρχουν σχόλια: